Κραυγή απελπισίας μιας Ελληνίδας ερευνήτριας: Τι γράφει σε διεθνές έντυπο

Αίσθηση έχει προκαλέσει το άρθρο της επίκουρης καθηγήτριας Κυτταρικής Βιολογίας Βαρβάρας Τραχανά στη διεθνή επιστημονική επιθεώρηση Nature όπου περιγράφει την απόλυτη αδιαφορία και απαξίωση των Ελλήνων επιστημόνων από την πολιτεία.

Η Βαρβάρα Τραχανά αν και εξελέξη επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας το 2011 δεν έχει ακόμη διορισθεί – κάτι που συμβαίνει και σε ακόμα 800 επιστήμονες σε πανεπιστήμια σε όλη την Ελλάδα. Οπως γράφει στο άρθρο της η επιστήμη στην Ελλάδα πηγαίνει προς τα πίσω εξαιτίας της άρνησης της κυβέρνησης να διαθέσει τα απαιτούμενα κονδύλια για την στελέχωση των πανεπιστημίων. 

Γράφει μεταξύ άλλων: «Οι επιστήμονες προσαρμόστηκαν. Έμαθαν να χρησιμοποιούν τις ελάχιστες δυνατές ποσότητες ακριβών αντιδραστηρίων. Έχουν ειδικευτεί στο να εργάζονται φορώντας τις μπλούζες εργαστηρίου όταν δεν γίνονται παραδόσεις πετρελαίου θέρμανσης». Ταυτόχρονα μειώνεται η πρόσβαση στην επιστημονική γνώση, αφού κόβονται τα κονδύλια για τις συνδρομές «Οι μεγαλύτεροι εκδότες -συμπεριλαμβανομένων των Elsevier, Springer και Taylor & Francis- απειλούν να σταματήσουν να προσφέρουν πρόσβαση. Άλλοι το έχουν ήδη πράξει... Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η ελληνική κυβέρνηση αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι η μακροπρόθεσμη δέσμευση για χρηματοδότηση της επιστήμης και της παιδείας οφείλει να αποτελεί μέρος της στρατηγικής για την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης».

Τώρα και η κυρία Τραχανά σκέφτεται να εγκαταλείψει τη χώρα μας για το εξωτερικό, όπως έχουν κάνει πολλοί άλλοι Ελληνες επιστήμονες. Υπολογίζεται ότι το 2010 ζούσαν και εργάζονταν στο εξωτερικό 120.000 πανεπιστημιακοί ερευνητές ενώ σήμερα ανέρχονται στους 150.000.

Το άρθρο της Ελληνίδας ερευνήτριας σχολιάζει σήμερα στη στήλη του στην Καθημερινή ο Νίκος Ξυδάκης, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Η αποεπένδυση σε εκπαίδευση και έρευνα προοιωνίζεται όχι μόνο κοινωνικές ανισότητες, αλλά και εθνικό μαρασμό: με ποιες διανοητικές δυνάμεις θα ανακάμψει η χώρα, όταν η ύφεση επιτέλους πιάσει πάτο; Οταν οι πιο άξιοι και καταρτισμένοι, οι εκπαιδευμένοι με δημόσια δαπάνη και με την έως αιμορραγίας χρηματοδότηση των οικογενειών, εγκαταλείπουν τις εστίες τους, σαν οικονομικοί πρόσφυγες, για να προσφέρουν τις γνώσεις και τη ζωτικότητά τους στην υπερορία; Οταν φεύγουν οι νέοι και απομένει να οικοδομήσει το μέλλον ο πιο γηρασμένος πληθυσμός της Ευρώπης, με σαρωμένα ασφαλιστικά ταμεία και ετοιμόρροπο κράτος πρόνοιας; Προ εβδομάδων το περιοδικό Der Spiegel εικόνιζε στο εξώφυλλο του νέους Νοτιοευρωπαίους με τη, σχεδόν θριαμβευτική, διαπίστωση: Τα καλύτερα μυαλά της Ευρώπης στην υπηρεσία της γερμανικής οικονομίας.

Η κρίση δεν είναι μόνο ο παρών πόνος. Είναι και η απώλεια των προϋποθέσεων του μέλλοντος.»