Ο λόγος για την ομογενή Στέλλα Τζομπανάκη, η οποία έγραψε το πρώτο βιβλίο για τη Μάχη της Κρήτης που διδάσκεται στα σχολεία της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, αφού εγκρίθηκε από τα υπουργεία Παιδείας των δύο χωρών.
Στο σχολείο μάθαινε, όπως λέει, τη νεότερη ιστορία της Αυστραλίας μέσα από την ταινία «Καλλίπολη», όπου πρωταγωνιστούσε ο Μελ Γκίμπσον. Μια ταινία όπου διαδραματιζόταν η αληθινή ιστορία δύο φίλων Αυστραλών, οι οποίοι αποφάσισαν να καταταγούν στο Ιππικό κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
«Ετσι μαθαίναμε για το σώμα στρατού Anzacs της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας και αυτά ήταν λίγο πολύ όσα ήξερα για την ιστορία του τόπου μου μέχρις ότου επισκέφθηκα την πατρίδα των γονιών μου, το νησί της Κρήτης» λέει η Ελληνοαυστραλή Στέλλα Τζομπανάκη, ανερχόμενη συγγραφέας και δημοσιογράφος σε εφημερίδες της ελληνικής κοινότητας, με καταγωγή από τα Χανιά.
Για τη Στέλλα Τζομπανάκη, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μελβούρνη, η Κρήτη βίωνε μέσα της από παιδί χάρη στους γονείς της: «Ο πατέρας μου έφθασε στην Αυστραλία από το Κόκκινο Χωριό των Χανίων και η μητέρα μου από την Ασή Γωνιά. Μου μετέδωσαν την αγάπη τους για την Κρήτη και την Ελλάδα».
Η Στέλλα έχει αφιερώσει το βιβλίο της στους γονείς της και τους επιζώντες της Μάχης της Κρήτης, γιατί, όπως λέει, «χιλιάδες Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί και Βρετανοί μεταφέρθηκαν στην Κρήτη για να ενισχύσουν με τμήματα του ελληνικού στρατού την άμυνα του νησιού στην επίθεση των ναζί. Η Μάχη της Κρήτης αποτελεί ιδιαίτερα σημαντικό κεφάλαιο στη στρατιωτική ιστορία της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας. Ωστόσο, και στις δύο χώρες πολύ λίγα πράγματα έχουν ειπωθεί για το σημαντικό αυτό γεγονός και έτσι μου ήρθε η ιδέα να γράψω ένα βιβλίο που θα μπορούσε να εξηγήσει σε δεκάχρονα παιδιά αλλά και σε πιο μεγάλους νέους και νέες τι έγινε στην Κρήτη τον Μάιο του 1941» τονίζει.
Το βιβλίο της είναι γραμμένο στα αγγλικά και έχει τίτλο «Creforce. Τhe Αnzacs and the battle of Crete». «Η Μάχη της Κρήτης κράτησε δέκα ημέρες. Οι δεσμοί όμως που δημιουργήθηκαν μεταξύ των Κρητικών, των Αυστραλών και των Νεοζηλανδών είναι δυνατοί μέχρι και σήμερα. Απόδειξη, οι εορτασμοί που γίνονται σε ανάμνησή της κάθε χρόνο» λέει η κ. Τζομπανάκη, η οποία συνάντησε για τις ανάγκες συγγραφής του βιβλίου αρκετούς από τους Αυστραλούς και τους Νεοζηλανδούς στρατιώτες που μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (Αnzacs).
Η πρώτη επαφή με την κρητική γη και η ιδέα της συγγραφής
«Οταν πήγα στην Κρήτη για πρώτη φορά ως έφηβη, ανακάλυψα τυχαία ένα πολεμικό νεκροταφείο στη Σούδα. Τότε είδα σε μια πέτρινη πλάκα σμιλευμένο πολύ διακριτικά “Στους Anzacs”. Η αναζήτηση για απαντήσεις αλλά και η έμπνευση να γράψω ένα βιβλίο για τους στρατιώτες και τη συμμετοχή τους στη Μάχη της Κρήτης άρχισε ακριβώς εκεί! Είκοσι τρία χρόνια μετά άρχισα να αναζητώ τις ιστορίες των Anzacs κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ηταν όλες τόσο ενδιαφέρουσες, όμορφες και πολύπλοκες. Το φυσικό τοπίο της Κρήτης με τα βαθιά φαράγγια, τους χωμάτινους δρόμους, την τόση αγριάδα αλλά και ομορφιά ταυτόχρονα έβαλε μέσα στο μυαλό μου ότι αυτό το βιβλίο μπορεί να είναι μέρος μιας στρατιωτικής ιστορικής σειράς για εφήβους αλλά και για ενήλικες. Ετσι, οι ντόπιες ιστορίες των Κρητικών που επέζησαν από τον πόλεμο και των Anzacs έγιναν ο πρώτος πυρήνας της συγγραφής μου. Επειτα, οι πηγές μου, όπως βιβλία, φυλλάδια, φωτογραφίες, χάρτες, πρακτικά, ντοκιμαντέρ από την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Βρετανία, την Ελλάδα και τη Γερμανία, εμπλούτισαν το υλικό μου. Ακολούθησαν πολλές συνεντεύξεις συμπεριλαμβανομένης και εκείνης ενός φίλου της οικογενείας μου, του Κώστα Παπαδογιάννη, από το Yarraville, που τότε ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Μια άλλη ήταν του David Douglas McIntyre, ο οποίος μου αποκάλυψε ότι τότε ήταν έφηβος, ναύτης σε αντιτορπιλικό που επλήγη από δύο βόμβες. Ολα ήταν τόσο αληθινά και τόσο κοντά. Αμέτρητες ιστορίες που συνέλεξα επί δύο ολόκληρα χρόνια. Ιστορίες που δείχνουν τη γενναιότητα των Anzacs αλλά και το θάρρος των Κρητικών που πολέμησαν πλάι πλάι και διακινδύνευσαν τις ζωές τους υποθάλποντας τους Anzacs κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής. Ολοι τους ακόμη νιώθουν συγκινημένοι από την αγάπη των Κρητικών».
ΣΟΦΙΑ ΔΙΓΕΝΗ-ΚΟΛΙΟΤΑΣΗ/espresso
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κάντε το σχόλιό σας!