"Αφάνας": "Μια μέρα κατάλαβα ότι είμαι μετανάστης"

Ο Μιχάλης Αφολαγιάν δεν είναι απλώς ακόμη ένας νέος ηθοποιός. Είναι εικαστικός και μουσικός επίσης. Στην οικογένειά του οι περισσότεροι ασχολούνται με την υποκριτική και το τραγούδι.

Αν και γεννήθηκε στην Ελλάδα, έχει βιώσει τον ρατσισμό και, μάλιστα, είναι κάτι που τον έχει στιγματίσει. Φέτος εκτός από τον ρόλο τού Αφάνα στο σίριαλ του MEGA «Με λένε Βαγγέλη» παίζει στο θεατρικό βαγόνι «Το τρένο στο Ρουφ» και εμφανίζεται μαζί με τη Μάγκυ Χαραλαμπίδου.

- Φέτος μέσα από τον ρόλο σου στο σίριαλ «Με λένε Βαγγέλη» κατάφερες να γίνεις γνωστός στο ευρύ κοινό. Εχει τύχει να σε φωνάξουν Αφάνα στον δρόμο;Κανονικά! Κατά κόρον, έτσι με φωνάζουν! Εχω προσαρμόσει τον ρόλο στα μέτρα μου, αλλά πιστεύω ότι για την επιτυχία μεγαλύτερη σημασία έχει το σενάριο. Εχει πολύ γέλιο αλλά και ένα μήνυμα για τη ζωή, γιατί αναφέρεται στο κάρμα. Είναι πράγματα που όλοι λίγο - πολύ τα σκεφτόμαστε.
- Εχει τύχει να νιώσεις το κάρμα;Πολλές φορές.
- Φέτος σε συνεχάρη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για την ερμηνεία σου στο θεατρικό έργο «Ενας Ομηρος» του Brendan Behan, σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη και με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.Οχι μόνον εμένα, όλα τα παιδιά. Είναι μια ανταμοιβή της προσπάθειάς μας, αλλά για μένα είναι και αποτέλεσμα προσωπικής σκληρής δουλειάς. Είναι πολύ βασική μορφή έκφρασης για μένα.

 - Πώς αντιμετωπίζεις την έντονη κρίση που υπάρχει στην τηλεόραση;Ολη η Ελλάδα είναι σε κρίση, πώς να μην είναι η τηλεόραση; Με όλα αυτά που γίνονται, θα ήταν παράξενο να λέγαμε ότι η τηλεόραση πάει καλά, αλλά η χώρα βουλιάζει. Είναι αλυσίδα. Αν η χώρα πάει καλά, όλα πάνε καλά. Αν δεν πηγαίνει, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε όσο μπορούμε, τουλάχιστον με τον τρόπο μας ο καθένας.
- Ποιο είναι το ανεκπλήρωτο όνειρό σου; Ισως να παίξεις στην Επίδαυρο που για πολλούς είναι η κορυφή της αναγνώρισης;Εγώ κρατάω τον πήχη μου κοντά στην πραγματικότητα και στο πώς ζω. Είμαστε στην Ελλάδα του 2012 και η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο των τελευταίων είκοσι χρόνων. Τα παιδιά της δεύτερης γενιάς των μεταναστών είναι κάτι που γνωστοποιήθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια και νομίζω ότι η κοινωνία μας έχει ακόμη δρόμο, τουλάχιστον στο κομμάτι που αφορά τον διαπολιτισμικό διάλογο και βάσει αυτού κρατάω μικρό καλάθι.

Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

- Εσύ έχει βιώσει τον ρατσισμό, πάρ’ ότι έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα; Ναι. Ηταν το 2000-2001 στη Σύρο. Τότε έδινα για τη Σχολή Καλών Τεχνών και εκεί ήταν μια ζωγράφος που μου έκανε μαθήματα. Τελικώς δεν κράτησε πολύ η μελέτη μου, γιατί κάποια στιγμή βρέθηκα στο κρατητήριο. Εκείνη την περίοδο δεν είχα μεγάλη κατανόηση όσον αφορά το μεταναστευτικό, γιατί δεν θεωρούσα τον εαυτό μου μετανάστη. Οπότε, με αυτό το συμβάν συνειδητοποίησα κάποια πράγματα όσον αφορά τη μετανάστευση, ότι είμαι και εγώ μετανάστης, ποια είναι τα δικαιώματά μου. Στο σχολείο μαθαίνεις για τα δικαιώματα του Ελληνα πολίτη και, όταν βγαίνεις, συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι Ελληνας πολίτης και γι’ αυτόν τον λόγο είναι μια περίεργη κατάσταση. Το να βρεθείς στο κρατητήριο είναι ένα σοκ.
- Εχουν ζητήσει τη συμβουλή σου παιδιά που βιώνουν τον ρατσισμό;Κάνουμε διάλογο και συζητάμε το θέμα. Ο καθένας λέει τις εμπειρίες του, τις μοιραζόμαστε.
 ΤΕΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ