O κόσμος που έδωσε το παρών στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και συντρόφευσε στο τελευταίο του ταξίδι τον Παναγιώτη Σπύρου δεν ήταν πολύς, ήταν λαοθάλασσα.
Ηταν εκεί εκπρόσωποι της πολιτικής που πάντα συγκινουσε τον Σπύρου, εκπρόσωποι του αθλητισμού τον οποίο υπηρέτησε με πάθος αλλά και και όλοι όσοι σώθηκαν από τα ευλογημένα χέρια του.
Οι ασθενείς του άλλωστε τον λάτρευαν, έλεγαν γι΄αυτόν πως είναι η δεύτερη μάνα που τους ξαναγέννησε, που τους ξανάδωσε ανάσα.
Ο Παναγιώτης Σπύρου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών το μεσημέρι της Κυριακής βυθίζοντας στη θλίψη όχι μόνο την ιατρική και επιστημονική κοινότητα αλλά και όλη την Ελλάδα.
Το γεγονός που τον σημάδεψε για πάντα ήταν η αυτοκτονία της αγαπημένης του κόρης το 2006. Οπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει στο Νewsit o θεράπων ιατρός του ο οποίος μάλιστα ήταν και μαθητής του "είχε μεγάλη αδυναμία στην κόρη του. Έλεγε Σοφία και κολλούσε το στόμα του".
Γεννημένος το 1936 στο χωριό Ανταρτικό της Φλώρινας, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και μετεκπαιδεύτηκε στην Αμερική στη χειρουργική θώρακος.
Στα 1983 επέστρεψε στην Ελλάδα και ίδρυσε τη θωρακοκαρδιοχειρουργική κλινική του νοσοκομείου Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης, το πρώτο καρδιοχειρουργικό κέντρο της χώρας ανακόπτοντας την μαζική διαρροή ασθενών-καρδιοπαθών σε νοσοκομεία της Μεγάλης Βρετανίας και της Αμερικής.
Ο Παναγιώτης Σπύρου διηύθυνε την κλινική μέχρι το 1997, οπότε ανακηρύχθηκε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, θέση από την οποία αποχώρησε λίγο καιρό αργότερα.
Είναι ο μοναδικός πολίτης σε ένδειξη συμπαράστασης του οποίου πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Αριστοτέλους την εποχή που κατηγορήθηκε -και τελικά αθωώθηκε- για χρηματισμό (φακελάκια). Τη συγκέντρωση διοργάνωσαν ασθενείς του και οι συγγενείς τους.
Ήταν νυμφευμένος και πατέρας δύο παιδιών.
Διατέλεσε πρόεδρος της ομάδας μπάσκετ του Άρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κάντε το σχόλιό σας!