"Μαγειρεύουν" εξοπλιστικό μέσα στη κρίση

Του Π. ΚΟΡΩΝΑΙΟΥ/EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
 

Εν μέσω κρίσης και σκληρής λιτότητας, η κυβέρνηση προετοιμάζει ένα νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα, με αγορές μέσω διακρατικών συμφωνιών στο όνομα της Εθνικής Αμυνας.

«Διακρατικές» συμφωνίες για όπλα, χωρίς να αποκλείονται μεσάζοντες... Το θέμα αναμένεται να χειριστεί σε ανώτατο επίπεδο το Μέγαρο Μαξίμου και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, όπως προαναγγέλλει κορυφαίος παράγοντας του υπουργείου Εθνικής Αμυνας.

Επαφές αναμένεται να γίνουν κατά τα ταξίδια του πρωθυπουργού σε ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, ενώ διπλωματικές πηγές αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο επίσκεψης του Φρ. Ολάντ στην Αθήνα εντός των πρώτων μηνών του έτους.

Η ιδέα πάντως ανήκει στους κατ' εξοχήν ενδιαφερόμενους, που δεν είναι άλλοι από τις χώρες-εξαγωγείς στρατιωτικού υλικού, και παράλληλα συμβαίνει να είναι οι δανειστές μας.

Στο ίδιο μήκος κύματος, άλλωστε, ήταν και η παρέμβαση του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ στην Πράγα, κάτι που έσπευσε να αναδείξει σε ρεπορτάζ της η εφημερίδα «New York Times». Ο Αντερς Φο Ράσμουσεν είπε ότι στην Ελλάδα το 73% του αμυντικού προϋπολογισμού αφορά στις δαπάνες για το προσωπικό (σ.σ. παρά τις αλλεπάλληλες περικοπές στους μισθούς). Η παρέμβασή του εντάσσεται στο πλαίσιο των παραινέσεων για έναν μικρότερο αριθμητικά στρατό, ώστε να «περισσεύουν» κονδύλια για νέους εξοπλισμούς.

Ετσι λοιπόν και οι δανειστές θέλουν την Ελλάδα να αγοράζει όπλα μέσω διακρατικών συμφωνιών και η αποπληρωμή τους να αρχίζει μερικά χρόνια αργότερα, όταν η οικονομία θα δείχνει ότι έχει ξεφύγει από τις συμπληγάδες. «Δείτε τι θα χρειαστείτε το 2020, και εμείς εδώ είμαστε», προτείνουν εν ολίγοις οι πωλητές. Φυσικά, προϋποθέτει έναν νέο δανεισμό στο μέλλον.

Αγορές, εκσυγχρονισμός υπαρχόντων μέσων ή «δωρεάν» παραχώρηση υλικού από το οπλοστάσιο άλλων χωρών, θα είναι στο τραπέζι για συζήτηση. Τα Γενικά Επιτελεία είναι στη φάση καθορισμού των προτεραιοτήτων, ωστόσο στην παρούσα φάση πιέζουν για να βρεθούν τουλάχιστον επιπλέον κονδύλια για... καύσιμα και για την απαραίτητη συντήρηση.
Και εδώ ακριβώς ανακύπτει ένας παραλογισμός: Η κούρσα εξοπλισμών «προίκισε» τη χώρα με ένα μεγάλο οπλοστάσιο. Είναι σε θέση όμως να δαπανήσει τόσα όσα χρειάζονται για τη συντήρησή του; Στα εξοπλιστικά, το κόστος της αρχικής αγοράς αντιστοιχεί μόλις στο 25 έως 35% στον «κύκλο ζωής» ενός υλικού! Το υπόλοιπο, το θεαματικά μεγαλύτερο, αφορά στη συντήρηση! Ενδεικτικά, την περασμένη εβδομάδα το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε την αγορά ανταλλακτικών ύψους 183 εκατ. ευρώ, μόνο για τα μαχητικά αεροσκάφη, έπειτα από πολλαπλές αναβολές.

Το βέβαιο είναι ότι ο μανδύας των «διακρατικών συμφωνιών» δεν αποκλείει από τα «ντιλ» ούτε τοπικούς αντιπροσώπους ούτε περίεργους μεσάζοντες. Το νομοθετικό πλαίσιο αλλά και οι υπάρχουσες δομές δεν διασφαλίζουν ένα καθεστώς διαφάνειας και ελέγχου. Και το ερώτημα είναι προφανές: Πάμε σαν άλλοτε για τα σκάνδαλα του μέλλοντός μας;